Οι Θέσεις των Πολιτικών Ομάδων του Ευρωκοινοβουλίου για τη Ρωσο-Ουκρανική Σύγκρουση

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία το 2022 προκάλεσε βαθιά πολιτική και στρατηγική αναταραχή στην Ευρώπη. Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η σύγκρουση ανέδειξε έντονες ιδεολογικές και γεωπολιτικές διαφοροποιήσεις μεταξύ των πολιτικών ομάδων, καθώς καθεμία προσέγγισε το ζήτημα με βάση τη δική της κοσμοθεωρία και πολιτική παράδοση.

🔵 Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (EPP)

Το ΕΛΚ έχει ταχθεί υπέρ μιας αποφασιστικής και πολυδιάστατης στήριξης της Ουκρανίας, ζητώντας ενίσχυση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας και της Λευκορωσίας, παροχή στρατιωτικής βοήθειας μέσω του Ευρωπαϊκού Ταμείου Ειρήνης και επιτάχυνση της ευρωπαϊκής προοπτικής του Κιέβου. Θεωρεί τη Ρωσία άμεση απειλή για τη δημοκρατία και την ασφάλεια της Ευρώπης.

🔴 Σοσιαλιστές και Δημοκράτες (S&D)

Η προοδευτική συμμαχία υιοθετεί στάση καταδίκης της ρωσικής εισβολής και τονίζει την ανάγκη υπεράσπισης της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας. Προτείνει ενίσχυση της χρηματοδότησης για την ανοικοδόμηση, τη δημιουργία διεθνούς δικαστηρίου για εγκλήματα πολέμου και προστασία των προσφύγων. Τοποθετεί τον πόλεμο στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης δημοκρατίας–αυταρχισμού.

🟠 Renew Europe (Φιλελεύθερη Ομάδα)

Οι Φιλελεύθεροι προτείνουν ενιαία ευρωπαϊκή απάντηση και μακροπρόθεσμη στρατηγική αυτάρκειας. Ζητούν την ενίσχυση της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας, τη χρήση παγωμένων ρωσικών περιουσιακών στοιχείων για την ανοικοδόμηση και επιτάχυνση της πράσινης μετάβασης ως μέσο ενεργειακής απεξάρτησης από τη Ρωσία.

🟢 Πράσινοι/Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία (Greens/EFA)

Παρότι καταδικάζουν την εισβολή, οι Πράσινοι απορρίπτουν τη στρατιωτικοποίηση της σύγκρουσης και προτάσσουν τη διπλωματία και την ανθρωπιστική βοήθεια. Εστιάζουν στην περιβαλλοντική διάσταση του πολέμου και ζητούν αποτροπή επέκτασης του πολέμου σε γειτονικές χώρες, όπως η Μολδαβία.

🔵 Ευρωπαίοι Συντηρητικοί και Μεταρρυθμιστές (ECR)

Η ομάδα εμφανίζεται διχασμένη. Ενώ καταδικάζουν την εισβολή, αμφισβητούν το εύρος της στρατιωτικής και οικονομικής στήριξης στην Ουκρανία. Τάσσονται υπέρ ρεαλιστικής διπλωματίας με τη Ρωσία και δίνουν έμφαση στην προστασία των ευρωπαϊκών συνόρων από προσφυγικές ροές.

⚫ Ταυτότητα και Δημοκρατία (ID)

Με έντονο σκεπτικισμό, η ακροδεξιά ομάδα αμφισβητεί την αποτελεσματικότητα των κυρώσεων και της στρατιωτικής στήριξης, θεωρώντας ότι βλάπτουν περισσότερο την ΕΕ παρά τη Ρωσία. Καλεί σε αποκατάσταση διαλόγου ασφαλείας με τη Μόσχα και επαναφορά της ενεργειακής συνεργασίας.

🔴 Η Αριστερά (The Left – GUE/NGL)

Η Αριστερά καταδικάζει την εισβολή, αλλά στέκεται απέναντι στη στρατιωτικοποίηση της ΕΕ και τις κυρώσεις, θεωρώντας τον πόλεμο αποτέλεσμα ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και της επέκτασης του ΝΑΤΟ. Ζητεί διαπραγματεύσεις για άμεση εκεχειρία, απαγόρευση εξαγωγής όπλων και αποστρατιωτικοποίηση της Ανατολικής Ευρώπης.

⚪ Μη Εγγεγραμμένοι (NI)

Πρόκειται για ετερόκλητη κατηγορία, που περιλαμβάνει τόσο φιλορώσους βουλευτές όσο και ανοιχτά φιλοουκρανικές φωνές, με εθνικιστικά ή αντισυστημικά χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η Marine Le Pen και πολιτικοί από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.

---

🧭 Ιδεολογικές Συγκρούσεις και Πολιτικές Επιπτώσεις

Η σύγκρουση στην Ουκρανία ανέδειξε έναν θεμελιώδη διχασμό στο Ευρωκοινοβούλιο. Οι κεντρώες και προευρωπαϊκές δυνάμεις (ΕΛΚ, S&D, Renew, Πράσινοι) συγκλίνουν στην ανάγκη στήριξης της Ουκρανίας και στρατηγικής απομόνωσης της Ρωσίας. Αντίθετα, οι πιο ριζοσπαστικές ή ευρωσκεπτικιστικές ομάδες (ID, The Left, τμήμα του ECR) αμφισβητούν την αποτελεσματικότητα αυτής της πολιτικής, επικαλούμενες ρεαλισμό, κυριαρχία ή και την ανάγκη ειρήνευσης.

Τα βασικά σημεία διαφωνίας περιλαμβάνουν:

• Την έκταση και διάρκεια της στρατιωτικής βοήθειας.

• Τον αντίκτυπο των κυρώσεων στην ευρωπαϊκή οικονομία.

• Τον ρόλο του ΝΑΤΟ και της ευρωπαϊκής άμυνας.

• Τη μακροπρόθεσμη στρατηγική απέναντι στη Ρωσία.

Η ρωσο-ουκρανική κρίση ενίσχυσε τις φωνές για ενοποίηση της ευρωπαϊκής άμυνας και για απεξάρτηση από ρωσικές ενεργειακές πηγές. Την ίδια στιγμή, αποκάλυψε την ευρύτερη στρατηγική αντίθεση ανάμεσα σε μία Ευρώπη που επιδιώκει την κυριαρχία των αξιών και μία που δίνει προτεραιότητα στον ρεαλισμό και την εθνική αυτονομία.

---