Η Θρησκευτική Φαντασία και η Γεωπολιτική Πυρά: Η Μυθολογική Επιδίωξη του "Μεγάλου Ισραήλ

Του Βασίλη Αλφειώτη

Μια κριτική ματιά στις θρησκευτικές ρίζες της σύγχρονης πολιτικής

Στον λαβύρινθο της σύγχρονης γεωπολιτικής, όπου η θρησκεία και η πολιτική συναντιούνται, ένα αρχαίο όραμα αναβιώνει: η ανέγερση του Τρίτου Ναού στην Ιερουσαλήμ. Για τους Θρησκευόμενους Σιωνιστές, αυτή η πράξη δεν αποτελεί μόνο σύμβολο, αλλά απαραίτητη προϋπόθεση για τη θεία παρεμβαση—ένα σύγχρονο μίτο της Άριαδνης που οδηγεί στην εποχή του Μεσσία. Όπως ο Προμηθέας έκλεψε τη φωτιά για να δώσει δύναμη στους ανθρώπους, έτσι και αυτή η κίνηση υπόσχεται να αναμοχλεύσει τις θεμελιώδεις δυνάμεις της ιστορίας.

Η Μυθολογία της Ανέγέρσης

Σύμφωνα με το εβραϊκό μυστικισμό, η ανέγερση του Τρίτου Ναού είναι η πύλη για την "Εποχή του Μεσσία" (Αχρίτ HaΓεουλά), μια κατάσταση όπου η θρησκευτική τελειότητα και η πολιτική κυριαρχία συγχωνεύονται. Οι ραβινικές παραδόσεις συμφωνούν: "Ο Μεσσίας δεν θα έρθει παρά μόνο όταν ο Ναός ξαναχτιστεί"—μια δήλωση που αντηχεί τις προφητείες του Ιεζεκιήλ, όπου ένας άγγελος οδηγεί τον προφήτη σε μια οράματική αναγέννηση του Ναού.

Ωστόσο, αυτή η επιδίωξη αντιμετωπίζει τεράστιες προκλήσεις. Το Όρος του Ναού, σήμερα το Χαράμ αλ-Σαρίφ για τους Μουσουλμάνους, φιλοξενεί το Τζαμί αλ-Άκσα και τον Θόλο του Βράχου—ιερούς τόπους που αντηχούν με τις προσευχές του προφήτη Μωάμεθ. Για τους Θρησκευόμενούς Σιωνιστές, αυτά τα τζαμιά αποτελούν τον Γόλγοθα της θείας βούλησης, ένα εμπόδιο που πρέπει να καταργηθεί. Παρομοίως, οι χριστιανικοί ιεροί τόποι γύρω από το Όρος—όπως η Εκκλησία του Παναγίου Τάφου—θεωρούνται "περιττοί θόρυβοι" στον σχεδιασμό του Ναού, θυμίζοντας τον τρόπο με τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες αντικατέστησαν τα φρυγικά ιερά με δικά τους.

Η Πολιτική Κατάρα του Ναού

Από την ίδρυση του Ισραήλ το 1948, οι Θρησκευόμενοι Σιωνιστές έχουν κινητοποιηθεί προς ένα κοινό σκοπό. Ετήσιες τελετές θυσίας ενός πασχαλινού αμνού στο Όρος του Ναού—παρά τις απαγορεύσεις—υπογραμμίζουν την επείγουσα ανάγκη τους. Ο υπουργός Ιτάμαρ Μπεν Γκβιρ οδηγεί αυτή την εκστρατεία οργανώνοντας τακτικές επισκέψεις, που θυμίζουν τις προπαγανδιστικές εκστρατείες των αρχαίων ηγεμόνων. Οι στρατιώτες του IDF, φωτογραφημένοι με σημαίες που απεικονίζουν τον Τρίτο Ναό κατά τη διάρκεια της επιχείρησης στη Γάζα το 2024, έγιναν σύμβολα αυτής της θεοκρατικής φαντασίωσης.

Αλλά, η αφαίρεση των τζαμιών θα προκαλούσε θρησκευτικό πόλεμο. Η ισλαμική κληρονομιά του Όρους, αναγνωρισμένη διεθνώς, καθιστά αυτή την πράξη αδιανόητη—μια πραγματικότητα που οι υποστηρικτές του Ναού συχνά αγνοούν.

Η Σύγχρονη Δαιμονολογία

Η ρητορική των Θρησκευόμενών Σιωνιστών αντικατοπτρίζει αρχαίες μυθολογικές αντιπαραθέσεις. Οι Παλαιστίνιοι γίνονται οι σύγχρονοι Κύκλωπες—μονόφθαλμοι "κακοί" που πρέπει να υποταχθούν. Οι χριστιανικοί ιεροί τόποι γίνονται οι Λαιστρυγόνες, "καταστροφείς" του θεϊκού σχεδίου. Αυτή η διπολική ματιά αγνοεί την πολυθρησκευτική πραγματικότητα της Ιερουσαλήμ, μια πόλη που σαν τη Βαβυλώνα, έχει δει πολλούς θεούς και πολλούς κατακτητές.

Συμπέρασμα: Η Φωτιά που Θα Καίει

Η επιδίωξη του Τρίτου Ναού θυμίζει το μύθο του Φαέθοντα, ο οποίος, προσπαθώντας να οδηγήσει το άρμα του Ήλιου, έκαψε τη γη. Ενώ οι θρησκευτικές φαντασιώσεις μπορούν να εμπνεύσουν, όταν συγχωνεύονται με τη γεωπολιτική, οι συνέπειες είναι αναπόφευκτες. Η Ιερουσαλήμ, μια πόλη που σαν την Ατλαντίδα, βυθίστηκε στην ιστορία από τις διαμάχες της, χρειάζεται πολιτικούς που να ενεργούν συνδυάζοντας τη σοφία με την αυτοσυγκράτηση.

Όσο οι Θρησκευόμενοι Σιωνιστές συνεχίζουν αυτή την πορεία, ο κόσμος παρακολουθεί, και θυμάται τις λέξεις του Ησίοδου: "Η βία του θεού είναι τρομακτική, ακόμη και για τους θεούς." Η ανοικοδόμηση του Ναού μπορεί να είναι ένα όνειρο, αλλά η πραγματικότητα της Μέσης Ανατολής—σκληρή, πολυθρησκευτική και αμείλικτη—θυμίζει ότι οι μύθοι είναι καλύτεροι όταν παραμένουν ως παραβολές, όχι ως πολιτικές ατζέντες.

—Γραμμένο υπό το φως του φεγγαριού της Ακρόπολης, όπου οι σκιές των αρχαίων θεών ακόμη χορεύουν στα ερείπια της ιστορίας.

---