Ανάλυση: Η Υεμένη, οι Χούθι και το Αδιέξοδο της Αμερικανικής 'Περιορισμένης Παρέμβασης'

Του Νίκου Πανόπουλου.

Μετά από 48 συνεχόμενες ημέρες βομβαρδισμών στην Υεμένη, η κυβέρνηση των ΗΠΑ επιμένει ότι βρίσκεται «σε καλό σημείο» ώστε οι Χούθι να σταματήσουν τις επιθέσεις τους. Αυτό υποστήριξε ο αντιπρόεδρος JD Vance, απορρίπτοντας τους παραλληλισμούς με τον πόλεμο στο Βιετνάμ ως «παρατραβηγμένους».

Ωστόσο, η πραγματικότητα επί του πεδίου δείχνει το αντίθετο: οι Χούθι όχι μόνο δεν υποχωρούν, αλλά επεκτείνουν τη στρατηγική τους, απειλώντας αμερικανικά και συμμαχικά πλοία, ενώ ενισχύουν την εικόνα τους ως αντιαμερικανική αντισυστημική δύναμη του Παγκόσμιου Νότου.

---

Από «Περιορισμένη Επιχείρηση» σε Ανοικτό Μέτωπο

Αυτό που παρουσιάστηκε αρχικά ως στοχευμένη εκστρατεία αποτροπής, μετατράπηκε σε παρατεταμένη στρατιωτική εμπλοκή:

• Συνεχείς αεροπορικές επιδρομές σε υποδομές των Χούθι

• Απώλειες σε UAV και ναυτικά μέσα των ΗΠΑ

• Συνεχής κλιμάκωση και ρητορική στρατιωτικής κυριαρχίας

Η σύγκριση με το Βιετνάμ δεν αφορά απλώς το στρατιωτικό σκέλος, αλλά κυρίως το πολιτικό και στρατηγικό αδιέξοδο στο οποίο φαίνεται να οδηγείται η Ουάσινγκτον.

Η Αντίδραση των Χούθι και του Άξονα Αντίστασης

Οι Χούθι, με ιδεολογικές και επιχειρησιακές συνδέσεις με το Ιράν, έχουν μετατραπεί σε μη κρατικό πόλο αντι-ηγεμονικής ισχύος στην περιοχή. Οι επιθέσεις τους σε:

• Εμπορικά πλοία στην Ερυθρά Θάλασσα

• Αμερικανικά στρατιωτικά συμφέροντα

• Υποδομές εταίρων των ΗΠΑ στην περιοχή

…έχουν συμβολική και γεωπολιτική αξία, προβάλλοντας ένα αφήγημα «αντίστασης στην κατοχή και την επιθετικότητα».

Διπλωματικό κενό και απουσία στρατηγικής εξόδου

Παρά την ένταση, δεν υπάρχει σαφής πολιτική στρατηγική εξόδου ή πλαίσιο διαπραγμάτευσης. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ δεν έχει δημοσίως προτείνει κανέναν οδικό χάρτη για αποκλιμάκωση, ενώ η εικόνα των ΗΠΑ στον αραβικό κόσμο υποβαθμίζεται.

Συμπέρασμα

Η επιμονή στην «περιορισμένη παρέμβαση» μοιάζει να καλύπτει μια μακροχρόνια εμπλοκή χωρίς σαφή στόχο, σε μια περιοχή που ήδη φλέγεται. Το παράδειγμα της Υεμένης ίσως αποτελεί προειδοποίηση για το πώς ένας 'έλεγχος φθοράς' μπορεί να μετατραπεί σε στρατηγική αυτοπαγίδευσης.

---