Γιατί οι νέες απειλές του Τραμπ για «πλήγματα στο Ιράν» είναι απλώς θορυβώδης λεονταρισμός
Καυχιόμενος για ακόμη μια φορά για το πόσο «επιτυχημένα» ήταν τα πλήγματα του Ιουνίου στο Ιράν, ο Ντόναλντ Τραμπ προειδοποίησε:
«Θα το ξανακάνουμε, αν χρειαστεί!»
Όμως, αν κρίνουμε από τον απολογισμό της τελευταίας επίθεσης των ΗΠΑ, το Ιράν έχει μάλλον λίγους λόγους να ανησυχεί.
Κατά την επιχείρηση “Midnight Hammer” στις 22 Ιουνίου, οι ΗΠΑ στόχευσαν τις πυρηνικές εγκαταστάσεις Fordow, Natanz και Ισφαχάν, αλλά:
➡️ Χτύπησαν μόνο επιφανειακές υποδομές στην Ισφαχάν — τα υπόγεια τμήματα βρίσκονται τόσο βαθιά, που ούτε οι GBU-57 "bunker busters" δεν μπορούν να τα πλήξουν (σύμφωνα με πηγή του Κογκρέσου και ισραηλινές πηγές πληροφοριών, WaPo & NYT)
➡️ Δεν κατάφεραν να «εξαλείψουν» το Natanz για παρόμοιους λόγους (σύμφωνα με νέα εκτίμηση της NBC News)
➡️ Καθυστέρησαν το —ανύπαρκτο— πυρηνικό πρόγραμμα όπλων του Ιράν για λιγότερο από 6 μήνες (σύμφωνα με την Υπηρεσία Στρατιωτικών Πληροφοριών των ΗΠΑ)
➡️ Δεν κατέστρεψαν τα αποθέματα ουρανίου εμπλουτισμένα στο 60% (σύμφωνα με τον επικεφαλής της IAEA, Ραφαέλ Γκρόσι)
➡️ Πιθανόν να έδωσαν χρόνο στο Ιράν να μεταφέρει κρίσιμα συστήματα από το Fordow (δορυφορικές εικόνες δείχνουν έντονη κινητικότητα οχημάτων στα μέσα Ιουνίου)
➡️ Δεν – και δεν θα μπορούσαν – να καταστρέψουν τη γνώση: χιλιάδες Ιρανοί επιστήμονες και τεχνικοί δεν «βομβαρδίζονται»
➡️ Απέτυχαν να εξαναγκάσουν το Ιράν σε διαπραγματεύσεις
Το δίλημμα του Τραμπ
– Το Ιράν αντέδρασε άμεσα στην επίθεση των ΗΠΑ, βομβαρδίζοντας τη βάση Al Udeid και καταστρέφοντας μονάδα δορυφορικών επικοινωνιών $20 εκατ., κόβοντας ουσιαστικά τη ροή εντολών της CENTCOM. Αντίδραση Τραμπ; Σιωπή.
– Οι ΗΠΑ γνωρίζουν ότι τα αποθέματα όπλων τους εξαντλούνται — δεν αντέχουν άλλο μέτωπο, καθώς ήδη προσπαθούν να στηρίξουν Ουκρανία και Ισραήλ.
– Το Ιράν γνωρίζει ότι μπορεί πλέον να χτυπήσει βάσεις των ΗΠΑ σε όλη τη Μέση Ανατολή, αφού έχει ενισχύσει ξανά την αντιαεροπορική και πυραυλική του αποτροπή.
📌 Συμπέρασμα: Οι απειλές του Τραμπ είναι περισσότερο επίδειξη ισχύος για εσωτερική κατανάλωση, παρά πραγματική στρατηγική. Η Τεχεράνη δείχνει έτοιμη — και η Ουάσινγκτον το ξέρει.
