Πόλεμος Αντιπροσώπων και Ευθύνες της Δύσης: Η Πακιστανική Αντεπίθεση στον Δημόσιο Λόγο

Εισαγωγή Η δήλωση του Πακιστανού Υπουργού Άμυνας, Khawaja Asif, ότι «είναι πολύ βολικό για τις μεγάλες δυνάμεις να κατηγορούν το Πακιστάν» ενώ «οι τρομοκρατικές οργανώσεις χρησιμοποιούνταν ως αντιπρόσωποι από τις Ηνωμένες Πολιτείες», επανέφερε στο προσκήνιο ένα παλιό αλλά επίκαιρο ερώτημα: ποιος παράγει και ποιος εργαλειοποιεί την τρομοκρατία;

---

1. Το Πακιστάν ως αποδιοπομπαίος τράγος της αντιτρομοκρατικής αφήγησης Εδώ και δεκαετίες, το Πακιστάν εμφανίζεται ταυτόχρονα ως βασικός εταίρος και ως ύποπτος στις στρατηγικές της Δύσης κατά της τρομοκρατίας. Από τη συνεργασία στον πόλεμο κατά των Ταλιμπάν μέχρι τις κατηγορίες περί «ασύλων» τρομοκρατών, το Ισλαμαμπάντ συχνά καλείται να υπερασπιστεί τον ρόλο του εν μέσω αντιφατικών απαιτήσεων.

2. Η θεωρία των proxies: Από το Αφγανιστάν ως τη Συρία Οι οργανώσεις που δρουν στη Νότια Ασία και τη Μέση Ανατολή συχνά χρηματοδοτούνται, εξοπλίζονται ή ανοίγονται σε ζώνες “στρατηγικής ασάφειας” — όπου οι μεγάλες δυνάμεις παίζουν διπλό ρόλο: και διώκτες και χρήστες. Η καταγγελία του Asif εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο, μετατρέποντας την κατηγορία σε αντεπίθεση.

3. Το αφήγημα του Πακιστάν: “Δεν φτιάξαμε εμείς το τέρας” Η Ισλαμαμπάντ επιχειρεί να διαμορφώσει το δικό της αφήγημα: ότι οι ρίζες της τρομοκρατίας στη περιοχή οφείλονται σε συστημικές αποσταθεροποιήσεις από τρίτους (ΗΠΑ, ΕΣΣΔ, ακόμη και Σαουδική Αραβία). Στο αφήγημα αυτό, το Πακιστάν παρουσιάζεται όχι ως παραγωγός, αλλά ως θύμα γεωπολιτικής χρησιμοποίησης.

4. Από την αυτοάμυνα στην πρόληψη της διπλωματικής απομόνωσης Η τοποθέτηση Asif έχει διττό στόχο: να ανακόψει την πίεση της Ινδίας και της Δύσης για το Pahalgam και τα τρομοκρατικά δίκτυα, και να προλάβει μια ενδεχόμενη περαιτέρω διεθνή απομόνωση. Είναι μια προσπάθεια διατήρησης περιφερειακής αξιοπιστίας, κυρίως ενώπιον Κίνας και Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας.

5. Η Δύση στο μικροσκόπιο της ίδιας της ρητορικής της Η πακιστανική αντεπίθεση εκθέτει τη Δύση στις δικές της αντιφάσεις: στη Λιβύη, τη Συρία, ακόμα και στην Ουκρανία, έχουν υπάρξει καταγγελίες περί υποστήριξης ή ανοχής σε “χρήσιμες” ένοπλες ομάδες. Το Πακιστάν το εκμεταλλεύεται για να δημιουργήσει ένα “διεθνές άλλοθι”.

Συμπέρασμα Η δήλωση Asif δεν είναι απλώς αμυντική, αλλά στοιχείο στρατηγικής επικοινωνίας. Καθώς η Νότια Ασία βυθίζεται σε νέα φάση αστάθειας, το ποιος κατηγορεί ποιον και με ποια ηθική βάση αποκτά κεντρικό ρόλο. Σε έναν κόσμο όπου η τρομοκρατία είναι εργαλείο όσο και απειλή, η αφήγηση είναι ίσως το ισχυρότερο όπλο.

---